Ik vraag me soms af hoe mijn leven zou zijn mocht ik een arbeider zijn verzot op wagens en die ook zelf kunnen maken en opknappen of een bouwvakker of ingenieur die al die kennis en vrije tijd stak in het bouwen en renoveren van dingen in plaats van dat geknutsel met taal. Zou dan mijn leven anders zijn? Ik had er alvast meer verdienste uit gehaald, maar innerlijk? Zou ik dan een ander mens zijn met minder gedoe in dat brein van me?
Euhm, en dan? Dan zou ik wellicht ook dezelfde zaken tegenkomen, vervallen in dezelfde patronen, maar misschien zou ik met mijn hoofd minder in mijn hoofd zitten, minder in fictie leven, meer in het echte leven, meer spreken met mijn naasten? In plaats van weg te duiken in fictionele karakters die (soms) zeggen wat ik eigenlijk zou willen zeggen.
En zou ik dan meer mezelf zijn? Of is dit gewoon een deel van wie ik ben, mijn manier om mezelf te kunnen zijn? Net zoals iedereen een weg zoekt om tot zichzelf te komen, even rust vinden om dan opnieuw de confrontatie met angsten en onzekerheden aan te gaan.
Fictie of niet? Als schrijver duik je weg in je personages en word je wakker als wie je bent. Wanneer je dan uit die zone stapt, bolt het leven verder en kan je je nog kort vastklampen aan de verhalen en die gedachten, maar al snel haalt de realiteit je in: doe je de was, de klusjes en geef je les of doe je wat je moet doen om die facturen te kunnen betalen. Als je echt geluk hebt en van die wereld afstand kan nemen, kan je daar elementen uit gebruiken voor in je verhaal en blijf je ergens – in balans.
Ik durf zelfs beweren dat het mij als mens helpt. Het is niet leven in fictie maar net echter zijn. Hoe dichter de schrijver bij zichzelf blijft, hoe meer hij ontdekt en dat kleine stukje herwonnen zelf ook weer meeneemt. Hij is geen slecht acteur die in zijn rol blijft hangen, maar eerder iemand die zijn eigen rol ontwikkelt en verrijkt. De mens, als een zoekende en observerende ziel die het medium dat hem het beste ligt hiervoor inzet.
Misschien ben ik wel net als die bouwvakker, die het soms nodig heeft om alles op een rijtje te zetten en te werken aan wat helpt om vooruit te komen, of net als die autofreak die dit nodig heeft, om alle tijd en energie in iets te steken dat hem opnieuw energie geeft, zodat je er weer tegen kan, en je voelt dat je iets kan betekenen, dat je echt iets in de vingers hebt en tot slot er ergens toedoet, al is het maar voor jezelf. Ja, misschien is dat wel schrijven voor mij, het voelt telkens zo noodzakelijk en… echt.